De eerste echte blog over mijn route naar Amerika! Sinds mijn gesprek en inschrijving bij Activity International heb ik al een hoop dingen gedaan, maar nog niet echt bijzondere dingen om met jullie te delen.

Zoals ik in weekblog 4 al vertelde, heb ik een video moeten maken. In deze video moest ik mezelf voorstellen aan de organisatie in Amerika en vertellen wat ik kan en waar ik de kinderen les in zou kunnen geven of in/bij zou kunnen begeleiden! In de video heb ik beelden van o.a. voetbal, zeilen en dansen gedeeld. Ben ik hier een pro in? Absoluut niet. Maar ik denk dat met de ervaring die ik heb door het zelf jaren te hebben gedaan, ik er misschien les in zou kunnen geven. Naast deze beelden, heb ik ook beelden in de video gezet van o.a. kamp Leusden, waar ik sinds 2014 mee ga als leiding. Met pijn in m’n hart heb ik afgelopen week laten weten dat ik in 2020 niet mee zal gaan. De groepsapp uitstappen is de volgende zet, maar daar ben ik nog niet klaar voor. Dat komt nog wel.

Mijn inschrijving is op dit moment bijna compleet. Wel is alles al naar Amerika verstuurd en betekent dit dat ze me aan het screenen en bekijken zijn. Ik heb zo belachelijk veel ingevuld en ik ben er dagelijks mee bezig geweest!

Zo moest ik naast de (basis) persoonlijke en contactinformatie, ook allerlei dingen invullen over mijn opleidingen, buitenschoolse activiteiten, gezin en natuurlijk voorkeuren voor kampen. Ondanks dat ik zelf vroeger op de scouting heb gezeten, lijkt zoiets me bijvoorbeeld niet zo leuk. Of om het beter te zeggen; ik denk niet dat dat mijn ding is. Ik heb me bijvoorbeeld wel kandidaat gesteld voor kampen met o.a. weeskinderen of kinderen uit achterstandswijken. Dit is een pittige opgave, maar juist zulke kinderen kunnen dat extra beetje aandacht en liefde gebruiken. Uiteraard betekent dit niet dat ik niet in een kamp terecht kan komen met allerlei kinderen uit verschillende gezinssituaties en wijken. Het is voor nu voornamelijk afwachten welke Amerikaanse kampen interesse in MIJ gaan hebben.

Het is nog ver weg, het zomerkamp. Het is nu eind oktober en de planning is dat ik half mei zal vertrekken… Hoe heerlijk ik het plannen ook vind, ik ga niet ontkennen dat ik het een spannend proces vind. Het begint langzaam maar zeker steeds dichterbij de komen en echt te worden. Hoewel de boeking gewoon geplaatst is en de kans groot is dat ik word geplaatst, blijft het afwachten en die spanning is best moeilijk. Het voelt een beetje als Tinder en ik weet niet of ik dat grappig en eng vind, haha!

Dinsdag 1 oktober heb ik een soort klein interview gehouden, via skype, met Activity International. Dit gesprek ging dit keer in het Engels en we gingen wat dieper in op de activiteiten op het zomerkamp en over hoe ik in elkaar zit. Ik kreeg de vraag hoe ik met heimwee zat. Heb ik er snel last van? Ik zal heel eerlijk zijn: Ik heb geen idee. Als kind ging ik zelf altijd al een week op kamp (dus zonder ouders) en vorig jaar ben ik 3 weken alleen op vakantie geweest. Natuurlijk miste ik m’n vader, m’n zus, zwager, neefje, m’n hond en m’n vrienden&vriendinnen. Maar mensen (of dieren) missen is anders dan écht heimwee. Naast dat ik het spannend vind, heb ik er wel SUPER veel zin in!

Het drong afgelopen ook ineens tot me door dat een droom van me eindelijk werkelijkheid gaat worden. En dat mijn grootste supporter dit helaas niet mee kan maken. Ik zal niet ontkennen dat ik het heel moeilijk vind dat ik zoiets gaafs en groots ga doen en dat mijn moeder niet thuis op me zit te wachten als ik terug kom. Hier deal ik dagelijks mee, maar dit kwam toch even extra hard binnen… Mijn enthousiasme lijdt hier absoluut niet onder, maar het was wel weer even een momentje waar je wordt wakker geschud.

Maar goed; zoals ik al zei mag dit de pret niet drukken. Ik heb er enorm veel zin in en het wachten duurt lang… We doen het er maar mee! Ik tel de weken inmiddels wel al af, al heb ik nog geen eens een officiële vertrek datum.

Zodra ik meer progressie geboekt heb met deze trip, zal hier een volgende blog over komen!

Liefs, Tessa