Week 13 2020

Week 12 is alweer voorbij. Week nummer 2 volledig binnen zit er op. Een week met dubbele gevoelens, een week met wat emoties en een week vol onzekerheid.

Ik pak mijn weekblogs op dit moment even anders aan dan normaal. Want ik zit letterlijk elke dag binnen. Ik ga de deur uit voor boodschappen, voor een rondje met de hond, of om bij m’n zus op de kids te passen en dat is het. Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik nou echt leuk tijdverdrijf vind, maar we blijven door gaan.

Als leuke dingen heb ik pannenkoeken gebakken, een brownie gebakken, met wat vriendinnen gefacetimed en heel veel series en films gekeken…

Het minder aan deze week was, dat ik een telefoontje kreeg waar ik eigenlijk al een tijdje bang voor was; ik had namelijk een mondelinge contractverlenging tot 14 juni 2020 en niet zwart op wit. Dus per 14 april ben ik mijn baan kwijt. Iets waar ik dus al een tijdje bang voor was, maar ook iets waarvan ik hoopte dat het niet zo ver zou komen. Dat is nu helaas toch het geval. Ik ben er ook nog niet helemaal over uit hoe ik me hier over voel. Ik ben enorm verdrietig om het feit dat ik het écht enorm naar m’n zin had bij deze baan en dat dat nu door een virus van me is afgepakt. Ik ben boos en onzeker… Ik voel een hele boel te gelijk. En ik weet vooral niet wat ik nu moet.

Daarnaast heeft ook Amerika uiteraard de nodige vraagtekens. Meneer de president nam het allemaal niet serieus genoeg en nu loopt Amerika, net als Nederland, achter de feiten aan. Ze verwachten in Amerika dat over ong. 2 weken het piek bereikt zal worden en hebben alle maatregelen tot 30 april verlengd.

Op de ambassade kan ik pas in september terecht voor mijn visum, wat uiteraard dik te laat is… Het staat allemaal op losse schroeven en dat maakt dit alles allemaal erg onzeker. Om de Amerikaanse economie weer op te bouwen, zullen veel mensen de zomer door moeten werken en daarom zullen de zomerkampen extra van belang zijn deze zomer. De vraag is alleen of IK er ga komen.

Echt leuk is de blog denk ik niet om te lezen tot zo ver, dus bij deze mijn excuses. Ik wil er niet mee stoppen omdat ik het belangrijk vind om elke week te schrijven en wat te posten. Maar ik een week waar zo weinig in gebeurd, moet ik het dan wel volhouden? Het zal namelijk allemaal nog wel even duren, ben ik bang. Ik ga in ieder geval mijn best doen om ook andere blogs te verzinnen en te posten! Zo heb je in ieder geval iets te lezen!

Bij deze wil ik ook even de tijd nemen om een dikke shoutout te geven naar alle medewerkers van supermarkten, drogisterijen, apotheken, verzorgingstehuizen, ziekenhuizen, doktersposten, kinderopvang, vuilnismedewerkers, pakjesberzorgers, enz. Deze mensen worden eigenlijk altijd onderschat, maar houden dit alles nu wel draaiende. En zij verdienen die shoutout en het applaus dat laatst gegeven werd.

En we moeten door! Door met het leven. Blijf zo veel mogelijk binnen!!! Al doe je het niet voor jezelf, doe het dan wel voor anderen. Houd rekening met elkaar. Mocht je dan toch naar buiten gaan (wat nu nog kan), houdt dan 1,5M afstand van elkaar. Geef elkaar de ruimte. We moeten dit met z’n allen doen!!!

Stay home, stay safe!

Liefs, Tessa