Week 7 2021

Hoihoi! Leuk dat je een nieuwe weekblog hebt geopend! En wat een week was het.

Maandag begon rustig met de boys en Jeannet die er ineens wel heel anders uit zag…

Het was mijn laatste echte week bij het Kruidvat, vanaf nu alleen nog een paar dagen. Het zal gek zijn om er weg te gaan, maar het is wel beter zo.

Deze week was vader alweer vroeg naar de andere kant van het land vertrokken i.v.m. zijn vele thuis werken en mij niet in de weg willen lopen. Hierdoor was het veel Dunya tijd! De rest van de week verliep eigenlijk vrij rustig.

Zaterdagmiddag was echter een regelrechte hell. Aankomende woensdag moet ik naar het ziekenhuis voor onderzoek en zaterdag had mijn lichaam besloten om me opnieuw te laten mee maken waar dit onderzoek voor nodig is. De pijn in mijn buik en rug waren onhandelbaar. Ik heb uren (huilend) in een bad van 50 graden gezeten en meerdere pijnstilling genomen maar de pijn zakte maar niet. Uiteindelijk, na 3,5u begon ik de pijn onder controle te krijgen. Maar leuk was anders. En het was al een stressvolle dag…

Zaterdagavond stond namelijk weer een online conventie op het programma. Via deze conventies kan je met je favoriete acteurs, actrices, schrijvers, regisseurs, etc. praten! Het is echt te leuk! Na me snel een soort van opgedirkt te hebben in 10 minuten, was om 18:30 uur mijn eerste activiteit. Uiteindelijk liep het allemaal gigantisch uit en had ik mijn laatste activiteit om 01:00 uur, in plaats van 21:30. Klein verschil. Maar het was het allemaal waard. Deze avond heb ik met de regisseur van o.a. Hocus Pocus, High School Musical (1,2,3), Descendants (1,2,3) en Julie and the Phantoms gesproken; de legende Kenny Ortega. Wat een fantastische man!!!! Samen met 2 vrienden heb ik hem mogen spreken en hij nam zo giga de tijd voor onze vragen en hij stelde ook vragen terug en hij was oprecht geïnteresseerd in alles. Echt te leuk!

De gehele zaterdag stond in het teken van zijn shows en films en voor mij was het voornamelijk Julie and the Phantoms. 2 acteurs uit de show; Savannah May en Owen Joyner hebben mij vanaf aflvering 1 helemaal ingepakt en dat waren dan toch stiekem wel mijn favorietjes van de avond!

Het begon dan ook voor mij met een meetingroom (een gesprek van ong, 30 minuten met 30 fans) met Savannah, die ik de vorige keer dat ze er was ook mocht ontmoeten. Ze herkende me vrijwel direct, waardoor het heel relaxt was. Ook mijn gesprek met haar alleen verliep ontzettend soepel, alsof het een oude vriendin was die ik na jaren weer sprak. Echt te leuk!

Ook met Owen had ik eerst een meeting room, maar dan samen met Booboo Stewart (ja, daar heb ik ook eerder mee gesproken dus het kan kloppen dat je die naam eerder voorbij hebt zien komen). Dat was heel chaotisch, maar echt fantastisch. Toen ik hem later nog alleen sprak, herkende hij me dan ook direct van de meetingroom en ook dit verliep toch wel erg soepel en was veel leuker dan ik had verwacht (aangezien ik dacht dat ik dicht zou klappen hahaha haha ha).

Maar naast Kenny, Savannah en Owen was er ook dé Madison Reyes, aka een 16 jarige meid die even de lead van deze Netflix show pakte zonder enige ervaring. Dit was ook de tweede keer dat ik haar sprak en nog voor mijn camera aan stond (je ziet dan de foto van de andere persoon), zei Madi al ‘’Wait she looks familiar’’ en ook Madison wist nog precies waar we het de vorige keer over hebben gehad. Natuurlijk ontzettend leuk!

Toen was er ook nog Sacha. Zijn rol in JATP is niet mijn favoriet maar wat een dropje! Dit was het meest kansloze en relaxte gesprek van de avond. Het ging helemaal nergens over en tegelijkertijd was het een heerlijk gesprek.

En uiteindelijk verliep zo de zaterdag en lag ik om 01:30 in bed…

Zondagochtend ging de wekker namelijk alweer vroeg en vertrok ook ik, met Dunya achterin, naar het oosten van het land en kon ik me voegen bij het gezin. Ik heb zo genoten zondag, ondanks dat de pijn nog niet verdwenen was… Woorden schieten te kort als ik wil vertellen over hoe heerlijk het is om je toch weer een soort van compleet te voelen als gezin. Het gemis van moeders zal er altijd zijn, maar toch voelt dit zó goed!

En zo wil ik dan ook de blog afsluiten. Stay safe!

Liefs, Tessa